O Clube de Lectura de BAC entra na néboa da condición humana

O pasado xoves tivo lugar a primeira das xuntanzas do Clube para falar en torno á lectura que vimos de rematar: Niebla, de Miguel de Unamuno.
A verdade é que foi unha experiencia interesante para tod@s a lectura deste clásico. Intempestivo coma todos. Todo o mundo sabe que don Miguel foi un gran filósofo. Tanto que, como dirá máis tarde o seu discípulo Ortega, a cortesía do filósofo é a claridade. Con claridade nos fala Unamuno do destino e a identidade de cadaquén, de paso que nos explica sen que apenas nos demos de conta a Platón, a Descartes e a Sartre -que tiña dous aniños en 1907 cando saiu o libro-.
Nese sentido, eu direille unhas palabras a Augusto Pérez, o heroe da nosa nivola. Ese que, no xuízo final que ten lugar cada atardecer, non deixa de ser senón nós mesmos.
Don Augusto, querido:
Estar namorado e dicir ben o amor son unha soa e a mesma cousa: así como non é posible aprender sen aprender algo, e non é posible aprender algo se non se aprende ben, así tamén o dicir -ben- o amor non é algo que faga un suxeito -sexa ou non poeta- reunindo palabras de xeito máis o menos afortunado, senón algo que fai o amor mesmo con aqueles a quenes posúe, sen necesidade de que os posuídos o declaren coas súas palabras. E por eso mesmo parece que topamos con algo -unha virtude, quizáis- que non se pode aprender -é cuestión de posesión non de técnica- nin ensinar. Sería absurdo querer convertir o arte de amar nunha colección de reglas explícitas que poideran inculcarse ou escribirse nun manual. Amar -vivir-, pola súa propia condición, non pode explicitarse sen degradarse. Sen embargo, ninguén nace co saber -coa memoria- do que amar, ou cazar, ou cociñar ou bailar, ou calqueira cousa é, senón que ten que aprendelo. Pola mesma razón, non se pode escribir o que cada un é, non se poden dar instruccións por escrito a un para que 'sexa quen é' ou para que 'sexa o que é', non lle fai falta ningunha: éo e basta.
Quizáis sexa iso o que nos ensine a morte cando aconteza. Non, don Augusto?.
Vémonos o próximo xoves, que seguimos filosofando.